Ik heb nooit gezegd dat ik zwarte levens belangrijk vond. Nooit gezegd dat ik de holocaust erg vond. Of wat ik vond toen vluchtelingen aanspoelden op ons strand. Noch sprak ik over die oma achter glas huilend op afstand. Ik zei niets. Niet omdat het me niet raakte. Of onrecht van anderen me niet interesseert. Noch omdat ik bang was om me uit te spreken. Ik zei niets omdat ik dacht er beter aan te doen niets te zeggen. Omdat als de wereld schreeuwt, Meer geluid steeds minder zegt. Zo vaak hebben de kleinste denkers, de grootste mening. Die ze te graag verkopen, tegen een te hoge prijs, Op de dagmarkt van aandacht. Dan zei ik liever niets. Maar gisteren werd het anders. Want ik schrok toen ik werd beschuldigd. Ik was medeplichtig zeiden ze. Want ik had niets gezegd. Ook toen heb ik even niets gezegd En nagedacht over hun woorden. Ik dacht aan wat Niemöller schreef in zijn gedicht En hoe zwijgen instemmen kan zijn. Daarom vandaag met zachte stem, Maar glasheldere gedachten. Dat wat ik gisteren nog, Als vanzelfsprekend heb geacht. Ik geloof in dichterbij, Niet in meer afstand. Ik geloof in met elkaar, Niet in tegen. Ik geloof in delen, Niet in meer voor mij alleen. Ik geloof dat ik bevoorrecht ben, Door waar en als wie ik ben geboren. En dat mij dat verplicht te delen, Met hen die achteraan stonden in de rij. Tot slot geloof ik in daden, Niet in goedkope woorden. Vertel mij maar je mening, Door het juiste te doen. Toen niemand je hoorde.
Deel en like dit artikel:
