Het begon met de vraag Bestaat roeping überhaupt? Heeft iedereen het of alleen wat uitverkorenen? En waarom zit een kat hier nooit mee in zijn maag? En wie of wat roept er dan? Is het God, het universum Of gewoon je eigen geest? En wie roept er dan het meest? Is roeping niet meer dan een fantasie Om de pijn van je eigen nietigheid te verzachten? Een zelf opgelegde kwelling Die je gebruikt om je onvermogen Om in het nu te leven Te maskeren? En toch voel ik iets Als een soort lamp in de nacht Het trekt me naar zich toe En bekommert zich niet Of ik weet wie er roept En waar vandaan de roep komt Het roept gewoon. Ik kan niet anders dan Het volgen van de weg Maar dat kan ik wel Op meerdere manieren Tot op heden ken ik er twee De eerste is hedonistisch: Zonder te veel te denken Gewoon doen waar je dan zin in hebt Maar oppervlakkigheid bleek slechts kort In staat tot bieden van plezier De tweede is doelgericht Al een stuk lastiger, want onmogelijk zonder moeilijke vragen als: gericht waarop? En met een overdaad aan mogelijke antwoorden Ging ik rennend van fantoom naar fantoom Enigszins teleurgesteld over de betrekkelijkheid Van het nagestreefde doel Toen ik het al dan niet behaalde Maar wellicht is er een derde weg Een die ik tot vandaag Over het hoofd heb gezien Wellicht omdat hij zo simpel En voor de hand liggend klinkt Roeping Het woord zegt het al: Het roept je. Al wat je te doen hebt is luisteren. Want bedenken wat je roeping is Is als antwoord geven Op je zelf gestelde vraag aan een ander Comfortabel op zijn best Maar losstaand van echt leven Dus etappe drie begint met rust Want luisteren begint met stilte En stilte begint met rust En dan maar horen dus Of die roeping Je op een ochtend wakker kust
Deel en like dit artikel:
